Podstawową wartością określającą cechy drewna konstrukcyjnego jest jego wytrzymałość charakterystyczna. Jest to wartość wytrzymałości, ustalona na podstawie badań, poniżej której może znaleźć się najwyżej 5% wyników badań trwających przez 300s każde, przy zastosowaniu próbek o wilgotności równowagi odpowiadającej temperaturze 20°C i wilgotności względnej powietrza 65%.
Drewno kwalifikuje się do danej klasy pod warunkiem, że jego wytrzymałość charakterystyczna na zginanie i moduł sprężystości będą równe bądź większe niż wartości wskazane w odpowiednich normach. Klasyfikacja ta powinna być oparta na nieniszczących metodach pomiaru wszystkich elementów (wg PN-EN 519:2000), na ocenie wizualnej (wg PN-EN 518:2000) lub za pomocą kombinacji obu tych metod.
Proces klasyfikacji wytrzymałościowej przeprowadzany jest z wykorzystaniem specjalistycznych urządzeń sortujących działających najczęściej na zasadzie pomiaru ugięć sprężystych testowanego materiału. Klasyfikacja metodą wizualną natomiast polega na zakwalifikowaniu badanej sztuki do danej klasy na podstawie wzrokowej oceny ilości, jakości i rozmieszczenia widocznych na jej powierzchni wad i porównaniu jej z modelami uprzednio sprawdzonymi przy użyciu maszyn wytrzymałościowych.
Najczęściej wykorzystywana w budownictwie klasa C24 oznacza min. że wytrzymałość na zginanie N/mm 2 drewna konstrukcyjnego litego gatunków iglastych o w wilgotności 12% wynosi nie mniej niż 24 MPa. Analogicznie wyznacza się wytrzymałość drewna klejonego warstwowo. Odpowiednikiem klasy C24 jest drewno w klasie GL24.
Źródło: J Kotwica, Konstrukcje drewniane w budownictwie tradycyjnym, Warszawa, Arkady 2011.
